KIJKJE ACHTER DE SCHERMEN…

Zijn vader werkte op Landgoed Beerschoten in De Bilt. De Bilt is ook de plaats waar opa is geboren als middelste in het gezin. Hij heeft een zus boven zich en een broer onder zich. Toen de arbeiderswoning werd gesloopt is het gezin naar Bilthoven verhuisd. 

Over hoe opa hovenier is geworden, vertelt hij het volgende: “Je deed als kind gewoon wat van je verwacht werd.” Zo ging hij al jong op Landgoed Houdringe werken, onder een tuinbaas. Van hem leerde hij veel: werken met bijzonder fruit in de verwarmde kassen, werken in de groentetuin, in het bos en nog veel meer. Ook toen hij getrouwd was, werkte hij nog altijd op dit landgoed. Een onderdeel van het salaris was dat je groente uit de groentetuin van het landgoed meekreeg. Het waren bijzondere tijden. Respect voor de landgoedeigenaar was erg belangrijk. Als hij langskwam, moest de pet af. En ook als je hem iets wilde vragen, mocht je niet zomaar binnenlopen. Je stond dan met de pet in de handen te wachten tot je naar binnen mocht. Beleefdheid en respect is altijd gebleven bij opa.

Er braken mindere tijden aan voor dergelijke landgoederen en opa moest nadenken over zijn toekomst. Hij kon daar wel blijven werken, maar heeft toch de keuze gemaakt om als zelfstandig hovenier te beginnen. 

Via een kennis kon opa een perceel in Vianen huren: dit was een voormalige boomgaard met hoogstamfruit, maar een dergelijke boomgaard rendeerde steeds minder door de efficiëntere teelt in laagstam boomgaarden. Op het stuk grond waar nu ons familiebedrijf staat, begon opa met het kweken van rozen. Dit deed hij samen met zijn broer, die heel goed kon oculeren. Ervaring hiermee had hij opgedaan in Engeland. Helaas, ook de rozen brachten niet veel op. 

Ondertussen werd er nog altijd hard gewerkt als hovenier, vooral in De Bilt en omstreken. Met die werkzaamheden daar, kon het bedrijf hier worden uitgebouwd. De kweek van rozen werd afgebouwd en een boomkwekerij werd opgebouwd. Met succes. De boomkwekerij breidde steeds meer uit en overal werden stukken grond bijgehuurd om bomen op te kweken. Hij stekte aanvankelijk vooral populieren en wilgen en gaandeweg kwamen daar meer soorten bomen bij. De bomen groeiden goed op de Viaanse grond, maar het hovenierswerk groeide nog harder. Opa moest mensen aannemen. Ook kwam er een tuincentrum bij. Bij alle kinderen, Margreet, Chris, Johan, Peter en Marius, ontlook eveneens de liefde voor natuur en tuinen.

Opa is nog heel lang hovenierswerk blijven doen. Ook de minder leuke klussen waren goed genoeg voor hem. Tevreden klanten gaven hem voldoening en van een mooi onderhouden tuin werd opa blij. Die zagen er vroeger wel heel anders uit dan tegenwoordig. Tuinen waren eenvoudig: een sering, wat grind, het was snel goed. Tuinen moesten vooral functioneel zijn, liefst met een groentetuin en boomgaard. Door de jaren is er steeds meer aandacht voor siertuinen gekomen. Dat is niet het enige dat is veranderd. Het levenstempo was vroeger heel wat rustiger. Tegenwoordig is er veel haast en weinig tijd. Ook logistiek is het een ander verhaal. 

Opa begon met de bakfiets, toen kwam de gemotoriseerde bakfiets, de fiets werd een pick-up, er kwam een busje en zo groeide het wagenpark. Viervoeters had hij ook altijd rondlopen, opa was echt een dierenvriend. Vroeger was hij aangesloten bij een vereniging en trainde hij de honden wekelijks. Zijn laatste honden mist hij nog iedere dag. Honden lopen er niet meer rond, het zijn nu achterkleinkinderen die dartelen in de tuin achter de bungalow, van waar hij vorig jaar samen met zijn vrouw is verhuisd naar een mantelzorgwoning. Terugkijkend op zijn leven is opa dankbaar dat hij altijd de gezondheid en energie heeft gekregen om het bedrijf, waarin ook kinderen en kleinkinderen werkzaam zijn, te mogen uitbouwen.